Leven gaat lang niet altijd vanzelf. Er kleeft iets aan ‘leven’ dat je niet even rond krijgt.

Het is daarom bepaald niet opmerkelijk dat jij en ik het zo nu en dan lastig hebben, ons geen raad weten, vastlopen of het niet meer zien zitten.

Je zou het eerder opmerkelijk kunnen noemen als zulke momenten of periodes nooit in een mensenleven voorkomen. Toch lijken wij elkaar vaak wijs te maken dat een verminderde levenslust of -kracht erop wijst dat er iets mis is met ons is (of dat we de kunst van het goede leven nog niet voldoende onder de knie hebben).

In denk daar anders over. We hebben op zulke momenten niet zozeer last van ons ‘zelf’, maar van ons mens-zijn. En dat is heel normaal. Je nu en dan verdwaald of verloren voelen hoort bij het mensenleven, wijst zelfs op een zekere openheid en oprechtheid.

Friedrich Nietzsche noemde de mens een ‘ziek dier’. Hij bedoelde dat mensen minder dan andere dieren instinctief zijn voorgeprogrammeerd. Mensen moeten het daarom gedeeltelijk zelf (of met elkaar) uitzoeken in het leven. De mens heeft van die nood een deugd gemaakt en heeft van alles en nog wat uitgedacht. Toch blijft het gemis aan voorprogrammering een belangrijke rol spelen in het mens-zijn. Het levenspad van de mens ligt minder vast. Er valt meer te kiezen, maar ook meer te falen en verdwalen.